leidseplein. λίγο μετά το μεσημέρι. το τράμ νούμερο δύο σταματάει στη στάση στο κέντρο της πλατείας. αποβιβάσεις-επιβιβάσεις. βρίσκομαι τυχαία μπροστά, έτοιμος να περάσω απέναντι. απο δίπλα μου ένας σχετικά νεαρός, middle-class ολλανδός κινείται βιαστικά και με νεύρο στο βηματισμό του. ξαφνικά, και ενώ βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τη θέση του οδηγού, φτύνει με δύναμη, γέρνοντας το πάνω μέρος του σώματός του προς την κατεύθυνση που έφτυσε. δε λέει τίποτα αν και η ένταση 'γράφει' πάνω απο τα φρύδια του. συνεχίζει το ίδιο βιαστικά την πορεία του. πίσω απο το γυαλί βλέπω το σαστισμένο πρόσωπο του οδηγού. είναι κι αυτός νεαρός, έχει μουστάκι, μεγάλα σκούρα μάτια γεμάτα απορία και παραμένει ακίνητος στη θέση του. μαροκάνος ή τούρκος, υποθέτω. πιο πίσω οι επιβάτες του τραμ. απαθείς και αυτοί όπως και γω [αν και ό λ ο ι έχουμε καταλάβει τι έγινε]. ανταλλάσουμε γρήγορες ματιές. αποδοκιμασία? αδιαφορία? συνενοχή? όπως και να 'χει το τραμ δεν προχωράει. τα φτυσίδια αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στο γυαλί. μια τέλεια εικόνα του βασανιστικού τέλους του consensus της ολλανδικής κοινωνίας για το ρόλο της μετανάστευσης [ή όπως ονομάστηκε αυτό στις μακρές ημέρες της 'κοινωνικής ειρήνης']. η μέρα όμως είναι ζεστή και η δύναμη του ήλιου κυριεύει τα σώματα. στο de balie στο βάθος κάποια τραπέζια είναι άδεια. παραμένει ένα ενδιαφέρον μέρος για καινούργιες γνωριμίες. θα προχωρήσω προς τα κει. ο νεαρός έχει ήδη χαθεί στην πλατεία, η πρόσφατη πτώση της κυβέρνησης ωστόσο παραμένει απολύτως σχετική με ότι είδα.