η κουβέντα για τη zubrowka τελειώνει [μπλα, μπλα, μπλα, ναι, είναι good stuff αλλά οι ρώσικες είναι καλύτερες, μπλα μπλα μπλα..]. λίγο αργότερα είμαι από πάνω του. τον ρωτάω αν του αρέσει. το σώμα του έχει μια παραλυτική ζεστασιά. τόση που δεν καταλαβαίνω πότε κοιμάμαι. ούτε πως βρίσκομαι σ' ένα, κατα τις πρώτες ενδείξεις, ήσυχο όνειρο... από μπαλκόνι πρώτου όροφου βλέπω με τον tomasz μια ακτή γκρίζα. οικεία αλλά όχι άμεσα αναγνωρίσιμη. θα μπορούσε να είναι το katwijk, η jurmala ή το whitstable. μετά απο λίγο σε διακρίνω στο βάθος. δεν είσαι μόνος σου. σε δείχνω στον tomasz. ρωτούσε για σένα, ούτως ή άλλως. αυτός είναι. [το πρωϊνό μας φαρίνα με κομματάκια από αχλάδι/ η μητέρα σου χαμογελαστή στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι/τις τελευταίες βδομάδες μου 'φερνες δώρα τετάρτες και παρασκευές]. αυτός είναι. tomasz? γυρνώ για να επιβεβαιώσω την παρουσία του. δεν ήταν πια εκεί. τη θέση του είχε πάρει τώρα το πρόσωπό σου. και τα μάτια σου. καθαρά. στεγνά. και, με τρόπο εκδικητικό, χαρούμενα.